Lees het winnende verhaal van Er Was Eens vmbo 2019

De leerlingen van Mavo Centraal 2D wonnen met het verhaal ‘Donderdagochtend 11.00 uur’ de vmbo-editie van Er Was Eens 2019. Lees de winnende inzending hieronder.

Donderdagochtend 11.00 uur

Het is donderdagochtend 11.00 uur en ik sta op het punt om naar mijn werk te vertrekken, als ik een NL-alert krijg. Er is een schietpartij geweest op Rotterdam Centraal. Het eerste wat ik denk is: ‘Stel er is wat gebeurd met Amin?’ Hij gaat iedere dag met de tram via CS naar school. Ik bel hem direct, maar omdat ik zo erg tril laat ik mijn telefoon vallen. Als het me eindelijk lukt om hem te bellen, neemt hij niet op. Ik bel hem wel 30 keer en stuur hem 100 berichtjes, maar hij reageert niet. Ik begin te huilen, stel dat hij precies op dat moment daar liep. Mijn kleine Amin. Ik bel mijn man, ik ben zo in paniek dat hij me zegt thuis te blijven. Hij komt er direct aan. Mijn kleine jongen… [Hayet (36), moeder van Amin, een middelbare scholier die iedere dag via Rotterdam CS naar school reist]

Het is donderdagochtend 11.00 uur als ik door een anonieme beller gebeld word. Ik neem op en ik krijg te horen dat Hamza, mijn jongste broer, gewond is geraakt tijdens een schietpartij op Centraal Station. Ik begin te huilen en ren naar mijn moeder. Mijn moeder laat het bord dat ze in haar handen heeft vallen en begint ook te huilen. Nu pas realiseer ik mij dat ik nog steeds die politieagent aan de telefoon heb. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik kan ook bijna niets horen, mijn moeder huilt zo hard. De agent zegt dat ze iemand naar ons huis sturen. Diegene zal ons meer vertellen. Ik ben blij als ik de telefoon op kan hangen, want ik kan niet normaal meer nadenken. Mijn god, mijn kleine broertje. Mijn moeder blijft maar roepen dat ze naar Hamza toe wil, dat ze hem wil zien. Mijn vader, we moeten mijn vader bellen. Maar wat ga ik zeggen? Ik word als misselijk als ik eraan denk dat ik hem moet vertellen dat Hamza neergeschoten is. [Ouassima (23), zus van Hamza, slachtoffer van de schietpartij op het CS]

Het is donderdagochtend 11.00 uur en ik zit in de klas. Op een gegeven moment krijg ik een berichtje en ik hoor nog meer telefoons in de klas afgaan. Iedereen kijkt op zijn telefoon en leest het. In het NL-alert berichtje staat dat er een schietpartij heeft plaatsgevonden op Rotterdam Centraal. Meneer De Hond kan het nu wel vergeten om nog les te geven. Niemand luistert meer, iedereen staat bij het raam, om te kijken of we wat kunnen zien. Ik hoor een klasgenoot vragen of we naar het station mogen om te kijken. Ergens ben ik ook wel benieuwd, maar er stond niks over de dader. Als ze die nog niet opgepakt hebben dan blijf ik toch maar liever binnen. De Hond probeert de klas nog rustig te krijgen. Hij loopt naar de gang om met een collega te praten. Als hij terug komt zegt hij dat we binnen moeten blijven. Zelfs de ramen moeten dicht. Als ze maar niet denken dat ik nog les ga volgen. Na deze les ga ik mooi naar huis. [Jayden (14), leerling van een school in de buurt van het Centraal Station]

Het is donderdagochtend 11.00 uur, ik sta op het punt les te gaan geven aan de klas. Totdat ik van mijn collega’s hoor dat er een schietpartij op het Centraal Station is geweest. Aangezien Cheraidy naar school komt met het openbaar vervoer en nog niet op school is, begin ik me zorgen te maken. Ik word zenuwachtig en begin te zweten. Ik probeer te bedenken wat ik moet doen, maar het lukt niet. Achter me hoor ik een stem, maar weet ik niet van wie. Ze vertelde dat we de kinderen moeten vertellen van het incident en alle ramen en deuren dicht moeten doen. Ik kom langzaam weer een beetje bij en ik heb het ook niet meer zo warm. ‘Laten we inderdaad de leerlingen maar op de hoogte brengen en hopen dat alle collega’s en leerlingen veilig zijn,’ zeg ik mat. Dit is zo niet de dag die ik bedacht had. Verwachten ze nu serieus dat ik les ga geven? Ik probeer Cheraidy nog een keer te bellen, maar ze neemt niet op. Mens… ik moet toch weten hoe het me je gaat. Dan maar weer een appje. Waar was dat nu ook alweer dat je je een soort van ‘veilig’ kon melden? Ik vraag het Jasper, op Facebook. Als ik even later Facebook check zie ik inderdaad dat anderen in mijn vriendenlijst zich al ‘veilig’ gemeld hebben. Maar Cheraidy niet, nu weet ik ook niet zeker of zij daaraan zou denken. [Liesbeth (43), docent op een school in de buurt van het Centraal Station]

Het is donderdagochtend 11.00 uur en ik ben net pauze aan het houden. Ik schenk een kopje thee in en pak een klein koekje. Voordat ik een slok kan nemen krijgen we een melding. ‘Schietpartij op Centraal Station.’ Pak jij die 2 EHBO- dozen mee!’ zegt mijn collega. ‘Is goed, ik kom al,’ zeg ik haastig. Het maakt niet uit hoe veel oproepen we al gehad hebben, als er wapens in een openbare ruimte gebruikt zijn merk ik dat ik zenuwachtiger ben. Ik ren richting de ambulance en ik zie nog een paar collega’s hetzelfde doen. Het zou ernstig moeten zijn, denk ik in mezelf. Ik ben buiten adem als ik snel mijn wagen start. We rijden in stilte richting het Centraal Station. Onderwijl luisteren we naar de radio. Het moet een flink bloedbad zijn als er vier wagens opgeroepen zijn. Na nog geen vier minuutjes rijden komt het station in zicht, ik zie allemaal politieagenten en chaos. Ook zie ik agenten met hond. ‘Wat zullen we vandaag aantreffen?’ [Cees (59), ambulancemedewerker]

Het is donderdagochtend 11.00 uur, ik kom net met de trein aan op Rotterdam Centraal. Ik loop rustig de trap af en kijk of ik zie welke kant ik op moet. In de hal gekomen zoek ik naar een bordje centrum. Volgens de uitnodiging is het hotel gelijk aan de voorkant van het station. Gevonden! Ik loop richting de poortjes als ik bijna omver gelopen word door een jongeman met capuchon op. Excuus! Roep ik hem nog na. Ik heb nog geen 5 stappen gezet als ik achter me iets hoor, het is een geluid dat ik niet direct thuis kan brengen. Ineens beginnen mensen te gillen. Een schot, dat is het geluid dat ik hoorde. Nog een keer en nog een keer. Nu is er echt paniek, mensen gillen, mensen rennen allemaal kanten op, ik hoor kinderen huilen. Ik schiet snel in een winkel en ga zo ver mogelijk achterin staan. Ik zie dat meer mensen dat doen. De medewerkers van de winkel lijken niet te weten wat ze moeten doen met al die mensen. Ik hoor ze overleggen of ze iedereen weg moeten sturen of dat ze de deuren dicht moeten doen met iedereen in de winkel. Uiteindelijk doen ze eigenlijk niks. Iedereen is in een bepaalde fase van paniek. Ik zie mensen druk bezig op hun telefoon, ik hoor een vrouw naast me zachtjes huilen. Ik zie mensen heen en weer lopen. Ik hoor een man mopperen dat hij nu te laat komt voor een afspraak, maar hij blijft wel in de winkel. Het verbaast me dat bij sommige mensen de nieuwsgierigheid het wint van de angst en ze toch weer naar buiten gaan om te kijken wat er nu allemaal aan de hand is. Ik denk dat ik hier zo’n 10 minuten binnen ben als ik politie langs zie rennen. Een aantal zie ik met getrokken wapen voorbij komen. Dat geeft mij in ieder geval een gevoel van veiligheid. [Carmen (40), manager]